Στο πλατύ ... Στ'αλώνι για χορό

 

Στο πλατύ ... Στ'αλώνι για χορό

Καλησπέρα σε όλους. Σας ανεβάζω τις ημέρες και τις ώρες των προβών για την παράσταση μας. Προσοχή (ίσως υπάρξει κάποια διαφοροποίηση στο πρόγραμμα). Ανάλογα για το πότε θα κάνουμε πρόβα με τους μουσικούς.

Την Πέμπτη 31 Αυγούστου και ώρα 19:00 βρισκόμαστε στην αίθουσα μας, για την πλήρη ενημέρωση των προβών που θα είναι όπως καταλαβαίνετε αρχή γενομένης από Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου καθημερινές, και αποκλειστικά μόνο στο θεατράκι που θα γίνει η παράσταση μας.

Όλες οι πρόβες από Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου θα γίνονται μόνο στο θέατρο.

Δευτέρα 04/09

Πόντος: 18:00 - 19:00

Βόρειος Εύβοια: 19:00 - 20:00

Βοβούσα Ιωαννίνων: 20:00 - 21:00

Τρίτη 05/09

Νάξος: 18:00 - 19:00

Κάλυμνος: 19:00 - 20:00

Γρίβα Κιλκίς: 20:00 - 21:00

Τετάρτη 07/09

Πόντος: 18:00 - 19:00

Βοβούσα Ιωαννίνων: 19:00 - 20:00

Ασβεστάδες Έβρου: 20:00 - 21:00

Πέμπτη 07/09

Βόρειος Εύβοια: 18:00 - 19:00

Κάλυμνος: 19:00 - 20:00

Γρίβα Κιλκίς: 20:00 - 21:00

Σάββατο 09/09

Νάξος: 17:00 - 18:00

Κάλυμνος: 18:00 - 19:00

Ασβεστάδες Έβρου: 19:00 - 20:00

Βοβούσα Ιωαννίνων & Γρίβα Κιλκίς: 20:00 - 21:15

Καλή μας αντάμωση !!!

Μπλε Υπερπανσέληνος: Έρχεται την Τετάρτη το μεγαλύτερο και φωτεινότερο φεγγάρι του 2023

 Μπλε Υπερπανσέληνος: Έρχεται την Τετάρτη το μεγαλύτερο και φωτεινότερο φεγγάρι του 2023

 

Το σπάνιο φαινόμενο της "Μπλε Υπερπανσελήνου", που θα παρακολουθήσουμε σήμερα Τετάρτη, συμβαίνει κάθε 2 ή 3 χρόνια

Την Τετάρτη 30 Αυγούστου ο νυκτερινός ουρανός θα λάμψει από τη μεγαλύτερη και φωτεινότερη πανσέληνο του 2023. Ονομάζεται "Μπλε Υπερπανσέληνος".

Αξίζει να σημειώσουμε ότι υπάρχουν δύο τύποι μπλε φεγγαριού. Η "Μπλε Υπερπανσέληνος" του Αυγούστου ανήκει στην πρώτη κατηγορία(Ημερολογιακό Μπλε Φεγγάρι), όπου έχουμε δύο πανσελήνους μέσα στον ίδιο μήνα. Αυτό συμβαίνει περίπου κάθε δύο ή τρία χρόνια καθώς μια νέα πανσέληνος ανατέλλει κάθε 29,5 ημέρες. Το επόμενο μπλε φεγγάρι θα το δούμε στις 31 Μαΐου 2026, σύμφωνα με τον ιστότοπο timeanddate.

Σύμφωνα με τον ιστότοπο LiveScience, ο δεύτερος τύπος "Μπλε Υπερπανσέληνος", που ονομάζεται (εποχιακό μπλε φεγγάρι), περιγράφει την τρίτη πανσέληνο από τις τέσσερις κατά τη διάρκεια μιας αστρονομικής περιόδου. Αυτό συμβαίνει όταν ένα ημερολογιακό έτος έχει 13 πανσέληνους αντί για 12. Το επόμενο εποχιακό μπλε φεγγάρι, το οποίο επίσης συμβαίνει κάθε δύο ή τρία χρόνια, θα ανατείλει στις 19 Αυγούστου 2024.

Ο όρος "υπερπανσέληνος" συμβαίνει όταν η Σελήνη βρίσκεται στο πλησιέστερο σημείο της τροχιάς της γύρω από τη Γη. Η τροχιά του φεγγαριού γύρω από τη Γη είναι ελλειπτική, οπότε κάθε μήνα φτάνει σε ένα κοντινότερο σημείο (περίγειο) και ένα πιο μακρινό (απόγειο). Το φεγγάρι που βρίσκεται στο περίγειο ή εντός 90% του περιγείου σε ένα δεδομένο μήνα, ονομάζεται υπερ-σελήνη, σύμφωνα με τον Φρεντ Έσπενακ, αστρονόμο και πρώην υπολογιστή εκλείψεων της NASA.

Η δεύτερη πανσέληνος του Αυγούστου είναι η τρίτη και πλησιέστερη από τις τέσσερις υπερπανσέληνους του 2023. Σε απόσταση 357.344 χιλιομέτρων από τη Γη, θα είναι η μεγαλύτερη και φωτεινότερη υπερπανσέληνος του 2023.

Η επόμενη πανσέληνος, το "Φεγγάρι του Θερισμού" όπως είναι γνωστή, θα ανατείλει στις 29 Σεπτεμβρίου. Εκτός του ότι είναι μία από τις πιο γνωστές πανσελήνους του έτους, είναι και η τελευταία υπερπανσέληνος του 2023.

Πηγή  :  thetoc. gr

Άγιος Φανούριος: Η ιστορία, οι θρύλοι, τα θαύματα και η φανουρόπιτα

 Άγιος Φανούριος: Η ιστορία, οι θρύλοι, τα θαύματα και η φανουρόπιτα

Κάθε χρόνο στις 27 Αυγούστου οι Εκκλησίες γεμίζουν με πίτες φτιαγμένες από τις νοικοκυρές. Είναι οι γνωστές σε όλους μας «Φανουρόπιτες». Πρόκειται για μια μίξη, λαϊκής παράδοσης, πίστης και τοπικών εθίμων που ξεκίνησε στη Ρόδο και επεκτάθηκε σε ολόκληρη τη χώρα.

Όσο για τον ίδιο τον Άγιο Φανούριο; Λέγεται πως αυτό δεν είναι καν το πραγματικό του όνομα, ενώ οι πληροφορίες που υπάρχουν για τον ίδιο και την ζωή του είναι ελάχιστες έως ανύπαρκτες.

Το μόνο γνωστό, σύμφωνα με την λαϊκή παράδοση τουλάχιστον, είναι πως η μητέρα του Αγίου ήταν... αμαρτωλή.

ΑΓΙΕ ΦΑΝΟΥΡΙΕ... ΦΑΝΕΡΩΣΕ

Ποιος δεν θυμάται την γιαγιά του να λέει «Άγιε μου Φανούριε... φανέρωσε το» και να τάζει πίτα ή κερί στη χάρη του;

Για τους απλούς ανθρώπους ο Άγιος Φανούριος υπήρξε η μορφή που πάντοτε θα βοηθούσε να βρεθούν τα χαμένα. Από γαμπρούς και νύφες μέχρι χαμένα πρόσωπα ή ακόμη και κλειδιά.

Ο καθένας κατά την πίστη και την ανάγκη του ζητάει.

Σε πολλές περιοχές της ελληνικής επαρχίας ακόμη και σήμερα αυτές τις μέρες, ανύπαντρες γυναίκες πηγαίνουν στην Εκκλησία με την φτιαγμένη από τα χέρια της Φανουρόπιτα, με ένα και μόνο αίτημα. Να «φανερωθεί» ο σύζυγος.

Η ΑΜΑΡΤΩΛΗ ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

Αν και κανείς δεν γνωρίζει λεπτομέρειες για το που, πότε και πως έζησε ο Άγιος, εντούτοις η λαϊκή φαντασία έσπευσε να τις δημιουργήσει.

Σύμφωνα λοιπόν με αυτήν, η μητέρα του Αγίου ήταν άνθρωπος που δεν βοηθούσε τους άλλους. Ήταν αμαρτωλή.

Σε πολλές περιοχές της χώρας μας, αρκετοί είναι αυτοί που φτιάχνουν την πίτα για «να συγχωρεθεί η μάνα του Αγίου». Αυτό το έθιμο όμως είναι ελάχιστα διαδεδομένο.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΑΝΟΥΡΙΟΥ

Μέχρι τον 14ο ή 15ο κατ' άλλους αιώνα, ο Άγιος δεν ήταν γνωστός. Εκείνη την εποχή στη Ρόδο, κατά την διάρκεια εργασιών αναστήλωσης των τειχών της πόλεως, αποκαλύφθηκε πως υπήρχε ένας μισογκρεμισμένος Ναός στον οποίο υπήρχαν πολλές παλαιές εικόνες.

Μια από αυτές, η πιο καλοδιατηρημένη λέει η παράδοση, ήταν ενός Αγίου ο οποίος φορούσε ρωμαϊκά στρατιωτικά ρούχα και κρατούσε ένα κερί κι έναν Σταυρό.

Το όνομα που φαινόταν ήταν «Ο Άγιος Φανώ».

Γύρω από την εικόνα του Αγίου, υπήρχαν 12 παραστάσεις στις οποίες απεικονιζόταν το μαρτύριο του. Έτσι το μόνο που γνωρίζουμε είναι πως πρόκειται για έναν μάρτυρα ο οποίος πιθανότατα υπήρξε στρατιώτης.

Το όνομα Φανούριος του αποδόθηκε από τον Μητροπολίτη Ρόδου Νείλο, ο οποίος ανακαίνισε το εκκλησάκι που βρέθηκε η εικόνα, αφιερώνοντας το στον νεοφανή Άγιο Φανούριο.

Αυτές είναι και οι μοναδικές πληροφορίες. Από την Ρόδο, στόμα με στόμα, η ιστορία του νέου Αγίου διαδόθηκε πρώτα στα γύρω νησιά και μετέπειτα σε ολόκληρη τη χώρα.

ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ

Ο Άγιος Φανούριος έκανε αρκετά θαύματα στους πιστούς που επικαλούνται το όνομά του κι ένα απ' αυτά είναι το ακό­λουθο:

Σε μια περίοδο της ιστορικής ζωής της η Κρήτη ήταν υποδουλωμένη στους Λατίνους (1204 – 1669 μ.Χ.), που είχαν δικό τους Αρ­χιεπίσκοπο και γι' αυτό προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να παρασύρουν τους κατοίκους του νησιού στον Καθολικισμό (Παπισμό).

Έτσι οι Λατίνοι πήρανε σαν καταπιεστι­κό μέτρο ενάντια στην Ορθοδοξία να μην επιτρέπουν να χειροτονούνται ιερείς στην Κρήτη, οπότε οι Κρητικοί αναγκάζονταν να μεταβαίνουν στο νησί Τσιρίγο (Κύθηρα) για να χειροτονηθούν ιερείς από Ορθόδοξο Αρχιερέα, που έδρευε εκεί.

Κάποια εποχή λοιπόν ξεκίνησαν απ' την Κρήτη τρεις διάκονοι για το Τσιρίγο κι αφού χειροτονήθηκαν εκεί ιερείς, επέστρεφαν τρισευτυχισμένοι στο πολύπαθο τότε απ' τη σκλαβιά νησί τους. Κατά κακή τους τύχη Αγαρηνοί πειρατές τους συνέλαβαν στο πέ­λαγος, τους μετέφεραν στη Ρόδο, όπου τους πώλησαν σε τρεις διαφορετικούς Αγαρηνούς αφέντες.

Η θέση των τριών ιερέων ήταν αξιοθρή­νητη κι όμως μια γλυκειά προσμονή ήλθε να γλυκάνει το πικρό παράπονό τους. Μάθα­νε πως στη Ρόδο ο Άγιος Φανούριος θαυματουργούσε και σ' αυτόν στήριξαν τις ελ­πίδες τους κι ολοένα προσεύχονταν και τον επικαλούνταν ο καθένας τους ξεχωριστά, για να τους λυτρώσει απ' την σκληρή αιχ­μαλωσία στους μιαρούς Αγαρηνούς. Ζήτησε, λοιπόν, ο κάθε ιερέας, χωρίς να συνεννοηθούν μεταξύ τους, απ' τον αφέν­τη του, να του δώσει άδεια να μεταβεί στην εκκλησία για να προσκυνήσει την εικόνα του Αγίου Φανουρίου. Πήρανε κι οι τρεις τους μ' ευκολία την άδεια, προσκύνησαν μ' ευ­λάβεια την εικόνα του Αγίου βρέχοντας τη γη με τα δάκρυά τους γονατιστοί σαν προ­σεύχονταν και με όλη τη δύναμη της ψυχής τους παρακαλούσαν τον Άγιο Φανούριο να μεσολαβήσει για να γλυτώσουν πια απ' τα χέρια των Αγαρηνών.

Αφού οι ιερείς αναχώρησαν, ανακουφι­σμένοι απ' τον πόνο τους, ο Άγιος Φανού­ριος παρουσιάστηκε τη νύχτα και στους τρεις αφέντες τους και τους διέταξε να ελευ­θερώσουν τους σκλάβους ιερείς τους, δια­φορετικά θα τους τιμωρούσε σκληρά. Οι Αγαρηνοί όμως άρχοντες θεώρησαν την επέμ­βαση του Αγίου σαν κάποια μαγεία, γι' αυ­τό αλυσόδεσαν τους σκλάβους τους κι άρ­χισαν να τους βασανίζουν με χειρότερο τρό­πο. Την άλλη όμως νύχτα ο Άγιος Φανούριος επενέβη πιο αποτελεσματικά, έλυσε τους τρεις ιερείς απ' τα δεσμά τους και τους υ­ποσχέθηκε, πως θα τους ελευθέρωνε από τους Αγαρηνούς την άλλη μέρα. Φανερώ­θηκε και πάλι στους Αγαρηνούς και τους απείλησε αυτή τη φορά, πως αν δεν ελευθέρωναν το πρωί τους ιερείς, θα μεταχειρι­ζόταν σκληρά μέτρα γι' αυτούς. Το άλλο πρωί οι Αγαρηνοί αισθάνθησαν την τιμωρία, γιατί έχασαν όλοι το φως τους και το κορμί τους έμεινε παράλυτο. Έτσι αναγκάσθησαν τότε να συμβουλευτούν τους συγγενείς τους, για να συζητήσουν το κα­κό που τους βρήκε. Όλοι δε οι άρχοντες αποφάσισαν να καλέσουν τους τρεις ιερείς, μήπως μπορούσαν να τους βοηθήσουν. Οι ιερείς την μόνη απάντηση που έδωσαν ήταν, πως αυτοί θα παρακαλούσαν τον Θεό τους κι Εκείνος θα αποφάσιζε.

Την τρίτη νύχτα παρουσιάστηκε πάλι ο Άγιος Φανούριος στους Αγαρηνούς και τους ανακοίνωσε πως αν δεν έστελναν οι τρεις άρχοντες γραπτώς στο ναό του τη συγκατάθεση τους για την απελευθέρωση των ιερέων, δεν θα ξανάβρισκαν πια την υ­γεία τους. Οι Αγαρηνοί τότε θέλοντας και μη έγραψαν το γράμμα που ζήτησε ο Άγιος Φανούριος και δήλωναν απερίφραστα, πως παραχωρούσαν, στους τρεις ιερείς την ελευ­θερία τους. Αυτές οι δηλώσεις τους κατατέ­θηκαν στον ιερό ναό του Αγίου. Πριν ακόμα επιστρέψει η αντιπροσωπεία των Αγαρηνών απ' το ναό, οι τυφλοί και παράλυτοι άπιστοι έγιναν εντελώς καλά με το θέλημα του Αγίου. Οι πλούσιοι Αγαρηνοί έδωσαν στους τρεις ιερείς όλα τα έξοδα του ταξιδιού τους κι αυτοί πριν αναχωρή­σουν κατέφυγαν στην εκκλησία, και αφού ευχαρίστησαν τον Άγιο για την απελευθέ­ρωσή τους, αντέγραψαν πιστά την εικόνα του Αγίου Φανουρίου και την πήραν στην Κρήτη, όπου την τιμούσαν κάθε χρόνο με δοξολογίες και λιτανείες.

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ

Η λατρεία του Αγίου Φανουρίου φαίνεται ότι ξεκινά από τη Ρόδο, όπου κατά την παράδοση βρέθηκε η εικόνα του, όταν έσκαβαν σε ερείπια παλαιού ναού έξω από τα τείχη της πόλης. Ο Μητροπολίτης Ρόδου Νείλος (1355-1369) διάβασε την επιγραφή "Άγιος Φανούριος". Παρίστανε ένα νέο ντυμένο με στρατιωτική ενδυμασία, που κρατούσε σταυρό με λαμπάδα και ήταν πλαισιωμένος από 12 σκηνές του μαρτυρίου του.

Ο Μητροπολίτης καθιέρωσε ημερομηνία εορτής του Αγίου την ημέρα εύρεσής του και επίσης ανακαίνισε το εκκλησάκι που βρέθηκε η εικόνα, αφιερώνοντας το στον νεοφανή Άγιο Φανούριο.

Λόγω της εύρεσης της εικόνας του εκεί θεωρείται προστάτης του νησιού της Ρόδου. Λόγω της ετυμολογίας του ονόματός του, και της συγγένειάς του με το ρήμα φαίνω, που σημαίνει φανερώνω, είναι ιδιαιτέρως δημοφιλής στην λαϊκή παράδοση για την φανέρωση χαμένων ανθρώπων, ζώων ή πραγμάτων.

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ

Η σπηλιά του Αγίου Φανουρίου, βρίσκεται στον κατεχόμενο Άγιο Γεώργιο Κερύνειας στο οποίο διατηρείται μια παράδοση για τον άγιο Φανούριο.

Σε μια βραχώδη ακρογιαλιά, σ΄ένα σπήλαιο στα βόρεια του χωριού, βρίσκεται το εικόνισμα του Αγίου, στο οποίο ο Άγιος κρύφτηκε όταν καταδιωκόταν από τους Σαρακηνούς προερχόμενος από την Μικρά Ασία.

Σε προσπάθεια του να υπερπηδήσει με το άλογο του τους βράχους της περιοχής γκρεμίστηκε και σκοτώθηκε, ενώ τα οστά του αλόγου του αποτυπώθηκαν στους βράχους.

Κάθε χρόνο οργανώνονται εκδρομές για την πανήγυρη του Αγίου Φανουρίου στην Κερύνεια, με εκατοντάδες κόσμου να δηλώνει παρόν παίρνοντας μαζί τους και την Φανουρόπιτα.

Η ΦΑΝΟΥΡΟΠΙΤΑ

Κανείς δεν γνωρίζει επακριβώς πως και γιατί ξεκίνησε αυτό το έθιμο. Η φανουρόπιτα βέβαια έχει «μπολιαστεί» και με διάφορα στοιχεία της ελληνικής λαογραφίας αφού κάποιοι θέλουν να φτιάχνεται αυστηρά με 7 υλικά και άλλοι με 9. Οι αριθμοί αυτοί έχουν την δική τους σημειολογία η οποία δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με την πίστη όσο με την λαϊκή παράδοση.

Πηγή : https://www.e-ev ros.gr/gr/eidhseis/3/agios-fanoyrios-h-istoria-oi-8ryloi-ta-8aymata-kai-h-fanoyropita/post33119

Είχαν καταστροφικές πυρκαγιές στην αρχαία Ελλάδα;

Είχαν καταστροφικές πυρκαγιές στην αρχαία Ελλάδα;

Στα χρόνια που η Ελλάδα ήταν σπουδαία, δηλαδή στην αρχαιότητα, οι πυρκαγιές που την κατέστρεφαν ήταν κυρίως από εμφύλιους πολέμους, ή σπανίως από τους Πέρσες και πάντως όχι λόγω φυσικών αιτίων ή ανθρωπογενους δραστηριότητας. Δεν μνημονεύονται μεγάλες φυσικές πυρκαγιές και αυτό δείχνει μάλλον ότι πρέπει να ήταν λιγοστές. Όταν ξεσπούσαν, από κεραυνούς ή άλλα φυσικά αίτια, μαίνονταν μέρες πολλές, όμως δεν έχουμε αναφορές γι’ αυτές.

Τούτο μπορεί να οφείλεται σε πολλούς παράγοντες, αλλά και στο ότι τα δάση –με εξαίρεση τα ιερά άλση– ήταν τότε αναλώσιμα, απλά πάροχοι υλικών προς επιβίωση: καράβια, “χαρτιά”, καυσόξυλα, όπλα, κουτάλια, ξόανα, τροχοί, κάρα, ξυλοδεσία στα σπίτια, σκάλες, εξώστες κ.λπ, όλα από ξύλο, που πρόσφεραν δωρεάν τα δάση. Με την υπερχρήση του ξύλου και την αποψίλωση των κοντινών δασών οι πρόγονοι μας δημιουργούσαν έτσι, παρεμπιπτόντως, και αντιπυρικές ζώνες τριγύρω τους, τόσο για τυχαίες πυρκαγιές όσο και για τις πολύ συχνότερες, όταν δηλαδή επιτίθετο εχθρός.

Ήταν συνήθης πρακτική η πυρπόληση της πολιορκούμενης πόλης. Οι μεγαλύτερες φωτιές που μνημονεύονται, οφείλονταν σε πολέμους και ο Θουκυδίδης αναφέρεται μόνον μια φορά, εν τάχει, σε φυσικές πυρκαγιές. Γράφει συγκεκριμένα για την προσπάθεια των Σπαρτιατών να γονατίσουν τις Πλαταιές χωρίς να ξοδέψουν πολύ χρόνο:

«Έφεραν δεμάτια κλαδιά και τα στοίβαζαν στο κενό που ήταν ανάμεσα στο ανάχωμα και στο τείχος της πολιτείας. Και όταν το κενό αυτό γέμισε γρήγορα, (δούλευαν πολλά χέρια) άρχισαν να ρίχνουν δεμάτια απ᾽ το ύψος του αναχώματος, όσο μακριά μπορούσαν και σ᾽ άλλα μέρη του τείχους. Άναψαν φωτιά με θειάφι και πίσσα, κι έγινε μια πυρκαγιά τέτοια που ποτέ, ώς τότε, δεν είχε δει κανείς αναμμένη από ανθρώπου χέρι. Στα βουνά, βέβαια, όταν με τον άνεμο τρίβονται ξερόκλαδα στα δάση, πολλές φορές πιάνει φωτιά και γίνονται πυρκαγιές [2.77.5]. Οι φλόγες ήσαν τεράστιες κι αν είχε φυσήξει άνεμος, όπως είχαν ελπίσει οι εχθροί, οι Πλαταιείς δεν θα είχαν γλιτώσει». Και έτσι προσπερνά το θέμα που μας απασχολεί.

Έμμεσα συμπεραίνεται ότι οι πυρκαγιές από φυσικά αίτια πρέπει να ήταν τρομερές, γιατί ήταν αδάμαστες. Πιθανόν η μη αναφορά σε αυτές να οφείλεται στη νοοτροπία των συγγραφέων της εποχής: τις έβλεπαν ως μοιραία φυσικά γεγονότα, στα οποία ο άνθρωπος δεν είχε να αντιτάξει άμυνες, κι άπαξ και οι πολίτες γλίτωναν τη ζωή τους και τα ζώα τους, αυτό θεωρείτο αρκετό. Ουδέν αξιομνημόνευτο δηλαδή, αφού η φύση βασίλευε ακαταμάχητη, οπότε ο πολίτης ήταν τυχερός που είχε επιβιώσει.

Το κλίμα

Όπως δείχνουν τα γραφτά που μας έχουν απομείνει, οι Έλληνες τότε και οι Ρωμαίοι αργότερα (κυρίως οι Ρωμαίοι πρέπει να πούμε) έβλεπαν χρηστικά τη φύση και αντιμετώπισαν σοβαρό πρόβλημα κάποια στιγμή με τις αποψιλώσεις. Αν σήμερα οι πόλεμοι γίνονται για πολύτιμες γαίες, τότε ήταν πολύτιμα τα δάση ως πρώτη ύλη. Όμως η αιτία για την πιθανή απουσία μεγάλων πυρκαγιών δεν συνδέεται μόνο με την αποψίλωση. Έπαιξε μήπως ρόλο το ότι ίσως έχει αλλάξει σημαντικά το κλίμα τα τελευταία 2.500 χρόνια; Οι ειδικοί θεωρούν ότι το κλίμα δεν έγινε χειρότερο από μόνο του και εκτιμούν ότι όλες οι αρνητικές αλλαγές (πλημμύρες, πυρκαγιές, καύσωνες) οφείλονται στην άμετρη δόμηση και εν γένει σε ανθρωπογενείς δραστηριότητες.

Η αρχαία Ελλάδα δεν ξέρουμε αν είχε ποτέ καύσωνες, που κι αυτοί με την παρατεταμένη ξηρασία προκαλούν φωτιές. Οι καύσωνες δεν αναφέρονται ως κάτι αξιοσημείωτο στην αρχαιότητα. Η παρατεταμένη ζέστη ήταν θέμα που αφορούσε όπως φαίνεται άλλους λαούς, όπως τους Αιθίοπες, όχι τους Έλληνες. Πιθανόν, βέβαια, να ήταν και αυτό αποτέλεσμα της ρεαλιστικής αντιμετώπισης των συγγραφέων και των πολιτών εν γένει. Δεν θεωρούσαν τη ζέστη ως κάτι τρομερό, αλλά είχαν αποδεχθεί ότι ήταν μια φυσιολογική δυσχέρεια, στην οποία δεν μπορούσαν να βρουν τεχνολογικές λύσεις, πέραν από κατάλληλους τρόπους οικοδόμησης των κατοικιών και φύλαξης των τροφίμων.

Τα επίπεδα ανοχής των ανθρώπων στη ζέστη εξάλλου, άλλαξαν σχετικά πρόσφατα με την καθιέρωση των κλιματιστικών. Πριν από 2.000-3.000 χρόνια στρατιώτες και ζώα άντεχαν σε τρομερές πορείες, κουβαλώντας μάλιστα και οπλισμό σε άνυδρες περιοχές της Μικράς Ασίας και της Μέσης Ανατολής. Η μεγάλη ζέστη παρέμενε ζήτημα για τις μακρινές εκστρατείες και οι Έλληνες, όπως και οι Ρωμαίοι μάλλον άντεχαν. Πιθανόν λοιπόν να υπήρχαν και τότε καύσωνες, αλλά οι άνθρωποι τους άντεχαν και δεν τους θεωρούσαν κάτι αξιοσημείωτο.

Ο Ξενοφώντας πάντως δεν στέκεται σε καύσωνες στα κείμενά του και μόνον για την απειλή φωτιάς που έβαλαν εχθροί μιλά σε κάποιο σημείο της μεγάλης του περιπέτειας. Οι άνδρες του είχαν περάσει τα πάνδεινα και πολλοί νομίζουν ότι μόλις είδαν από μακριά τον Εύξεινο Πόντο ανέκραξαν οι δόλιοι το “Θάλαττα, Θάλαττα” όλο λαχτάρα, λόγω της ζέστης που τους είχε τσακίσει.

Όμως στα βουνά και στα οροπέδια της μακράς πορείας και στις μάχες που έδωσαν (από τις οποίες επέζησαν οι μισοί), όπως προκύπτει από την Κύρου Ανάβαση και την Κάθοδο των Μυρίων, οι Έλληνες είχαν αντιμετωπίσει κυρίως χειμώνα στα δύσβατα αυτά μέρη, χιόνια παρά καύσωνες. Από λαχτάρα και νόστο για τον θαλασσινό τόπο τους ανέκραξαν “Θάλαττα” περιχαρείς και όχι από δίψα ή από την έκθεση σε πολλή ζέστη. Δεν έχουμε κατά συνέπεια γραφτά που να υποδηλώνουν καύσωνες τότε, ούτε όμως και γραφτά περί του αντιθέτου, τα δε σύγχρονα κλιματολογικά μοντέλα αναφέρονται ασαφώς σε σχεδόν ίδιο κλίμα με το σημερινό όσον αφορά στην αρχαία Ελλάδα.

Μετακινήσεις και πληθυσμός

Άλλος ένας λόγος που οι πυρκαγιές λογικά ήταν μάλλον σπάνιες, ήταν οι λιγοστές μετακινήσεις. Οι άνθρωποι δεν περιδιάβαιναν στα δάση μέρα νύχτα, χωρίς σοβαρό λόγο. Τα μέσα μεταφοράς ήταν λίγα και πολύτιμα. Οι δε πληθυσμοί ήταν μικροί. Σε όλα τα μεσογειακά κράτη, περιλαμβανομένης της Γαλλίας και της Βρετανίας και των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής στα ενδότερα (δηλαδή όλα τα κράτη στα οποία είχε επεκταθεί ο ρωμαϊκός ιμπεριαλισμός) ήταν όλος κι όλος 60 εκατομμύρια.

Ο δε πληθυσμός της Ελλάδας μαζί με τις αποικίες της στη Μεσόγειο και στον Εύξεινο Πόντο προ Ρωμαίων και συγκεκριμένα γύρω στο 400 π.Χ. εκτιμάται ότι ήταν το πολύ δέκα εκατομμύρια, ενώ κατά τον 8ο αι. π.Χ. οι Έλληνες υπολογίζεται ότι ήταν το πολύ ένα εκατομμύριο όλοι κι όλοι. Την εποχή που οι Έλληνες ήταν θεωρητικά μόλις ένα εκατομμύριο, ο πληθυσμός όλης της γης εκτιμάται ότι ήταν 110 εκατομμύρια.

Ακόμα και η Αθήνα κατά τον 4ο αι. π.Χ. είχε 60.000 πολίτες και μαζί με τους ξένους και τους δούλους έφθανε ίσως τις 300.000. Οι περισσότεροι άνθρωποι ζούσαν τότε για λόγους ασφαλείας σε οικισμούς όπως και σήμερα. Η δε Σπάρτη είχε ακόμη μικρότερο πληθυσμό, αφού οι “καθαρόαιμοι” πολίτες της υπολογίζονταν μαζί με τις γυναίκες τους, στους 20.000 περίπου την ίδια περίοδο.

Απλώς, σε αντίθεση με τους εμπόρους Αθηναίους, οι Σπαρτιάτες ήταν επαγγελματίες πολεμιστές και έτσι παρότι λιγότεροι, ακόμα και με την “ευρεία επιρροή” στην περιοχή τους, ήταν εξίσου υπολογίσιμοι με τους πολυπληθέστερους Αθηναίους στις μάχες. Όπως και να έχει, με ένα εκατομμύριο κατοίκους σε όλη την Ελλάδα όλους κι όλους, ήταν δυσκολότερο να προκληθεί από ανθρωπογενή δραστηριότητα πυρκαγιά στα δάση.

Επιπλέον, η χρήση γης για κτηνοτροφία και αγροτοκαλλιέργειες δεν ήταν συμβατή με δάση. Ακόμα και ο Πεισίστρατος είχε αποψιλώσει την Αττική για να δοθεί γη στους αγρότες και στους κτηνοτρόφους, με αποτέλεσμα οι δασικές πυρκαγιές να σπανίζουν ή να μην απειλούν πάντως την Αθήνα. Στο βιβλίο του καθηγητή Δασολογίας Γεωργίου Τσουμή “Δάση και Περιβάλλον στην Αρχαία Ελλάδα” αναφέρονται μεταξύ άλλων και οι πολλοί νόμοι που προστάτευαν τα ιερά άλση, κάτι που δείχνει ότι ακόμα κι αυτά ήταν υπό σταθερή απειλή για λόγους ξύλευσης.

Στους Νόμους του Πλάτωνα διαβάζουμε ότι όσοι παραβίαζαν το νόμο για τα ιερά άλση και τις ιερές κρήνες, αν ήταν δούλοι μαστιγώνονταν ή αν ήταν πολίτες χρεώνονταν με πολύ υψηλά πρόστιμα (764b). Ενδιαφέρουσα είναι και μια μελέτη για το φυσικό περιβάλλον στην αρχαία Ελλάδα. Εκεί αναφέρεται η πρόταση του Πλάτωνα οι ιδιοκτήτες γης να πληρώνουν πρόστιμο αν φωτιά από τη δική τους ιδιοκτησία μεταδιδόταν σε ξυλεία που υπήρχε σε γειτονικές εκτάσεις. Αυτό όμως δεν στόχευε τόσο στην προστασία του δάσους από φωτιές, όσο στην προστασία της πολύτιμης ξυλείας, αφού η κατασκευή μιας τριήρους απαιτούσε πάνω από 200 δέντρα και μάλιστα από διαφορετικά είδη. Ο Όμηρος αναφέρει ότι ο Οδυσσέας για το σχετικά μικρό δικό του καράβι είχε κόψει 20 δέντρα.

Ο πρώτος νόμος για την προστασία των δασών στην Ελλάδα ψηφίστηκε το 1861 και μάθημα για τις δασικές πυρκαγιές διδάχτηκε σε ελληνικό πανεπιστήμιο για πρώτη φορά το 1963.

Οι πολλές πυρκαγιές, πέραν της κλιματικής αλλαγής, άρχισαν μετά το 1960 στην ουσία, λόγω των ανθρωπογενών δραστηριοτήτων, όπως η κτηνοτροφία, αλλά και του τουρισμού και της ανάπτυξης θερέτρων. Αρνητικό ρόλο έπαιξε και η εγκατάλειψη της περιφέρειας, διότι αυξήθηκε κάθετα η διαθέσιμη βιομάζα. Δραματικό αποτέλεσμα είχε και η δημιουργία οικισμών σε επαφή ή και μέσα στα δάση.

Πηγή : ht tps://slpress.gr/istorimata

Δεκαπενταύγουστος: Τα έθιμα της μεγάλης γιορτής

Δεκαπενταύγουστος: Τα έθιμα της μεγάλης γιορτής

Η Κοίμησις της Θεοτόκου, εικόνα του αγιογράφου Κωνσταντίνου Γιαννάκη

Η 15η Αυγούστου, η ημέρα της κοίμησης της Θεοτόκου, αποτελεί μία από τις σημαντικότερες γιορτές της Ορθοδοξίας. Σε Ελλάδα και Κύπρο, το "Πάσχα του καλοκαιριού, όπως αποκαλείται από πολλούς, γιορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα.

Στην Ελλάδα, η κοίμηση της Θεοτόκου γιορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα σε κάθε γωνιά της χώρας όπου υπάρχει και μια ξεχωριστή Παναγιά.

Στην Τήνο, όπου γίνεται το μεγαλύτερο προσκύνημα, ο εορτασμός της Παναγίας καθιερώθηκε με Βασιλικό Διάταγμα του 1836 να είναι οκταήμερος και να διαρκεί έως τα «εννιάμερα της Θεοτόκου», στις 23 Αυγούστου, όταν σε ατμόσφαιρα συγκίνησης ψάλλονται ύμνοι και εγκώμια, μπροστά στον επιτάφιο και την εικόνα. Παράλληλα, στο νησί οι Έλληνες τιμούν κι αυτούς που χάθηκαν, όταν οι Ιταλοί τορπίλισαν και βούλιαξαν την «Έλλη» στο λιμάνι ανήμερα της Παναγιάς.

Στην Παναγία Σουμελά, σύμβολο της ποντιακής πίστης, πανελλήνιο προσκύνημα αποτελούν η εικόνα της Παναγιάς, έργο του Ευαγγελιστή Λουκά, ο σταυρός του αυτοκράτορα Εμμανουήλ Κομνηνού και το ιερό ευαγγέλιο του πατρός Χριστοφόρου, επίσης δώρο του αυτοκράτορα Δαυίδ του Κομνηνού. Εκεί, στις πλαγιές του Βερμίου, χιλιάδες προσκυνητές, καθώς και εκπρόσωποι Ομοσπονδιών και Ποντιακών Σωματείων από την Ελλάδα και το εξωτερικό συμμετέχουν στις ιερές ακολουθίες και στις πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Στην Πάρο, γιορτάζει η Παναγία της Εκατονταπυλιανής. Ο ναός της, για τον οποίο υπάρχουν δύο ονομασίες, «Καταπολιανή» και «Εκατονταπυλιανή», βρίσκεται στην πρωτεύουσα του νησιού, Παροικιά. Σύμφωνα με την παράδοση, η Κατοπολιανή έχει ενενήντα εννέα φανερές πόρτες, ενώ η εκατοστή είναι κλειστή και δεν φαίνεται. Η πόρτα αυτή θα φανεί και θα ανοίξει όταν οι Έλληνες πάρουν την Πόλη. Άλλοι θρύλοι αναφέρονται στην Αγία Ελένη που, στον δρόμο για τους Άγιους Τόπους προκειμένου να βρει τον Τίμιο Σταυρό, έφτασε στην Πάρο και προσευχήθηκε σε έναν μικρό ναό που βρισκόταν στη θέση της Εκατονταπυλιανής. Κατά την προσευχή της έκανε τάμα ότι αν βρει τον Τίμιο Σταυρό θα χτίσει στη θέση αυτή έναν μεγάλο ναό. Η προσευχή της εισακούστηκε. Βρήκε τον Τίμιο Σταυρό και, πραγματοποιώντας το τάμα της, ανήγειρε τον μεγαλόπρεπο ναό της Εκατονταπυλιανής, ο οποίος, όμως, στο μεγαλύτερο μέρος του καταστράφηκε, πιθανότατα από πυρκαγιά, και ανακατασκευάστηκε επί Ιουστινιανού, στα μέσα του 6ου αι. Φημολογείται, επίσης, ότι το τάμα της Αγίας Ελένης ολοκλήρωσε ο γιος της Άγιος Κωνσταντίνος, αυτοκράτορας του Βυζαντίου, καθώς η ίδια δεν πρόλαβε.

Στην Κοζάνη, ξεχωριστός είναι ο εορτασμός του Δεκαπενταύγουστου στο ιστορικό μοναστήρι της Παναγίας στο Μικρόκαστρο, του δήμου Βοΐου, όπου κάθε χρόνο χιλιάδες πιστοί προσκυνούν την εικόνα της Παναγίας, που χρονολογείται από το 1603, ενώ πρόσφατη έρευνα την χρονολογεί στον 13ο αι. Πιστοί από όλα τα μέρη της Ελλάδας επισκέπτονται το μοναστήρι, για να προσκυνήσουν την εικόνας Της.

Άξιο λόγου, το έθιμο των «καβαλάρηδων της Σιάτιστας» που προσελκύει χιλιάδες επισκέπτες, καθώς ιππείς από τη Σιάτιστα και τη γύρω περιοχή επισκέπτονται το μοναστήρι πάνω στα καταστόλιστα άλογά τους. Το πανηγύρι έχει τις ρίζες του στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, όταν αποτελούσε ευκαιρία για τους σκλαβωμένους να δείξουν τη λεβεντιά και τον πόθο τους για λευτεριά και έχει χαρακτηριστεί ως πανηγύρι λεβεντιάς και τόλμης.

Στο νησί του Παπαδιαμάντη, τη Σκιάθο, από το βράδυ της παραμονής γίνεται η έξοδος του επιταφίου της Παναγίας υπό τη συγκινητική μελωδία των Εγκωμίων της Θεοτόκου που ψάλλουν όλοι μαζί οι Σκιαθίτες.

Στο νησί της Ορθοδοξίας, την Πάτμο, όπου βρίσκεται το ιστορικό Μοναστήρι της Αποκάλυψης, ο επιτάφιος περιφέρεται από τους μοναχούς στα σοκάκια του νησιού, ενώ οι καμπάνες ηχούν ασταμάτητα.

Στην Κάρπαθο, το νησί της Δωδεκανήσου, η Παναγιά στην Όλυμπο γιορτάζεται με τον πιο κατανυκτικό τρόπο. Εδώ, οι λειτουργίες είναι βαθιά συνδεδεμένες με το πένθος για την Παναγία που «έφυγε».

Στα Ζαγοροχώρια, φημισμένα σε όλη την Ελλάδα για τα πανηγύρια του Δεκαπενταύγουστου, οι εκδηλώσεις στη μνήμη της Κοίμησης της Θεοτόκου είναι τριήμερες και δίνουν την ευκαιρία για τρικούβερτο γλέντι με παραδοσιακούς ηπειρώτικους σκοπούς.

Στη Θάσο, στο χωριό Παναγιά, μετά τη λιτάνευση της εικόνας, που συνοδεύεται από πολυμελή μπάντα, οι πιστοί μαζεύονται στο προαύλιο της εκκλησίας όπου παρακάθονται στο γιορτινό τραπέζι που περιλαμβάνει πατάτες, ρύζι και μοσχάρι στιφάδο.

Στη Λέσβο, η Παναγιά η Αγιασώτισσα προσφέρει ένα από τα ωραιότερα πανηγύρια του Ανατολικού Αιγαίου. Πολλοί προσκυνητές με αφετηρία την πόλη της Μυτιλήνης περπατούν 25 ολόκληρα χιλιόμετρα για να φτάσουν στον αυλόγυρο της εκκλησίας, όπου και διανυκτερεύουν.

Στην Κεφαλονιά, κοντά στο χωριό Μαρκόπουλο, τα φιδάκια της Παναγιάς προσελκύουν κάθε χρόνο χιλιάδες προσκυνητές, που βεβαιώνουν με τα μάτια τους ένα μοναδικό φαινόμενο. Κάθε 15 Αυγούστου μικρά άκακα φιδάκια εμφανίζονται στον τρούλο της εκκλησίας. Σύμφωνα με τον μύθο, πρόκειται για τις καλόγριες ενός παλιού μοναστηριού που υπήρχε στη περιοχή, οι οποίες προκειμένου να μην πέσουν στα χέρια των πειρατών παρακάλεσαν την Παναγιά να τις μεταμορφώσει σε φίδια.

Πηγή:

sansimera.gr

ekklisiaonline.gr

 

Αύγουστος – Ήθη, έθιμα και παροιμίες

Αύγουστος – Ήθη, έθιμα και παροιμίες

Πήρε την ονομασία του από τον Ιούλιο Καίσαρα. Αύγουστος ήταν ο έκτος μήνας του ρωμαϊκού ημερολογίου. Η λέξη παράγεται από τη λατινική Augeo, που σημαίνει Αύξω: αυξάνω. Στη διάρκειά του αυξάνουν και ωριμάζουν οι καρποί: τα σταφύλια και τα σύκα. Το 27 π.Χ. η ρωμαϊκή Σύγκλητος, για να τιμήσει τον Οκταβιανό που είχε απλώσει την αυτοκρατορία σε Ανατολή και Δύση, τον ονόμασε Αύγουστο. Έτσι Augustus άρχισε να σημαίνει ακόμα σεβαστός, σεπτός, ιερότατος.

Αττικός μήνας: ΜΕΤΑΓΕΙΤΝΙΩΝ 16 Αυγούστου – 14 Σεπτεμβρίου

Στην Αττική ο μήνας, πριν την υιοθέτηση του ρωμαϊκού ημερολογίου, ονομάζονταν Μεταγειτνιών, διότι στα τέλη του, μετά τις 15, γίνονταν οι μετακομίσεις απ’ τη μια γειτονιά του Άστεως στην άλλη. Τότε εορτάζονταν τα «Μεταγείτνια» (η εορτή των γειτόνων) ή «Μετοίκια», όπως στις μέρες μας. Αλλιώς τον λέει ο λαός Δριμάρη.

Παροιμίες

Αύγουστε καλέ μου μήνα, να’ σουν δυο φορές το χρόνο.

Ζήσε, Μάη μου, να φας τριφύλλι και τον Αύγουστο σταφύλι.

Θεός να φυλάει τα λιόδεντρα απ’ το νερό τα Αυγούστου.

Κάθε πράμα στον καιρό του κι ο κολιός τον Αύγουστο.

Τ’ Αυγούστου και του Γεναριού τα δυο χρυσά φεγγάρια.

Από Μάρτη καλοκαίρι κι από Αύγουστο χειμώνα.

Τ’ Αυγούστου οι δρύμες στα πανιά και του Μαρτιού στα ξύλα.

Καλός ο ήλιος του Μαγιού, τ’ Αυγούστου το φεγγάρι.

Επλάκωσεν ο Αύγουστος, η άκρια του χειμώνα.

Μακάρι σαν τον Αύγουστο να ‘ταν οι μήνες όλοι.

Ο Αύγουστος και ο τρύγος δεν είναι κάθε μέρα.

Αύγουστος άβρεχτος, μούστος άμετρος.

Να ‘σαι καλά τον Αύγουστο με δεκαοχτώ βελέντζες.

Ήρθε ο Αύγουστος, πάρε την κάπα σου.

Καλή λαβιά τον Αύγουστο και γέννα τον Γενάρη.

Το Μάη με πουκάμισο, τον Αύγουστο με κάπα.

Όποιος φιλάει τον Αύγουστο, τον Μάη θερίζει μόνος.

Τον Αύγουστο τον χαίρεται οπόχει να τρυγήσει.

Να ‘σαι καλά τον Αύγουστο που ‘ναι παχιές οι μύγες.

Καλός ο ήλιος του Μαγιού, τ’ Αυγούστου το φεγγάρι.

Ο Αύγουστος πουλά κρασί κι ο Μάης πουλά σιτάρι.

Ούτε ο Αύγουστος χειμώνας, ούτε ο Μάρτης καλοκαίρι.

Χορτοθέρη Αλωνιστή , ρόγα – ρόγα γυαλιστή.

Αυγουστοοικοδέσποινα‚ καλαντογυρεύτρα.

Από το θέρος ως τις ελιές δεν απολείπουν οι δουλειές.

Γεωργικές εργασίες

Σπέρνουμε μπρόκολα, κουνουπίδια, λάχανα, μαρούλια, καρότα, παντζάρια, ραπανάκια, πατάτες.

Μεταφυτεύουμε αγγούρια, κολοκύθια, μπρόκολα, κουνουπίδια, λάχανα.

Συγκομιδή από καλαμπόκια, ντομάτες, μελιτζάνες, κολοκύθια, αγγούρια, πιπεριές, φασόλια, μπάμιες, βλίτα, αντράκλα, σέλινο, μαϊντανό, κόλιανδρο.

Γενικές εργασίες και φροντίδες: Επιθεωρούμε τακτικά τα φυτά μας για ύπαρξη εχθρών και ασθενειών. Σκαλίζουμε τα λαχανικά μας και τα λιπάρουμε με φουσκί, κομπόστα ή βιολογικό λίπασμα κατά προτίμηση και εφαρμόζουμε εδαφοκάλυψη. Ψεκάζουμε με βιολογικά εντομοκτόνα, χαλκό ή θειάφι τις καλλιέργειές μας ανάλογα με τις ανάγκες.

Γιορτές και Έθιμα

Της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στις 6 Αυγούστου. Κομίζονται στο ναό μεγάλα κοφίνια με τις Απαρχές των σταφυλιών για ευχολόγηση, ώστε να ωριμάσουν και τα υπόλοιπα στους αμπελώνες.

15 Αυγούστου η Κοίμηση της Θεοτόκου. Την Θεοτόκο, εκτός από την Τήνο, την γιορτάζουμε σ’ όλη την Ελλάδα ως Ελεούσα, Βρεφοκρατούσα, Χιλιάρμενη, Πορταΐτισσα, Στρατηλάτισσα.

Του Αγίου Φανουρίου 27 Αυγούστου, που η παρήχηση του ονόματός του με το φαίνω: φανερώνω τον έκανε εξαιρετικά δημοφιλή για την φανέρωση χαμένων ανθρώπων, ζώων ή πραγμάτων.

29 Αυγούστου ο Αποκεφαλισμός του Αγίου Ιωάννου από την Ηρωδιάδα. «Το ανοσιούργημα της Ηρωδιάδος έγινε αιτία μεγάλου κακού για την ανθρωπότητα. Τότε έρχονται οι κακοήθεις πυρετοί της ελονοσίας, που μαστίζουν τον κόσμο με τα τρομερά των ρίγη και τους οξείς παροξυσμούς» (Γ. Μέγας, Ελληνικαί Εορταί). Γι’ αυτό ο Άγιος ονομάζεται Θερμολόγος, Ριγολόγος, Παροξυσμός, Κρυαδίτης και η μνήμη του τιμάται με απόλυτη νηστεία.

Προγνώσεις: «Μερομήνια» και «Αύγουστος επάτησε άκρα του χειμώνα».

ΠΗΓΗ: https://mhnes-12.weebly.com/