Αγία Παρασκευή: Η λαϊκή παράδοση θεωρεί ότι θεραπεύει τις οφθαλμικές νόσους

 Αγία Παρασκευή: Η λαϊκή παράδοση θεωρεί ότι θεραπεύει τις οφθαλμικές νόσους

Η Παρασκευή έζησε το πρώτο ήμισυ του 2ου αιώνα στη Ρώμη. Οι γονείς της ονομάζονταν Αγάθων και Πολιτεία και ήταν χριστιανοί. Γεννήθηκε ημέρα Παρασκευή, απ’ όπου και το όνομά της, και ανατράφηκε χριστιανοπρεπώς.

Μετά το θάνατο τον γονέων της μοίρασε όλη την περιουσία της στους φτωχούς κι έγινε μοναχή. Συνελήφθη επί αυτοκράτορος Αντωνίνου Πίου (138-161), επειδή διέτρεχε τη Ρώμη και τα γύρω χωριά, κηρύττοντας το λόγο του Θεού. Βασανίστηκε άγρια για να αποκηρύξει την πίστη της και όταν το αρνήθηκε, αποκεφαλίστηκε.

Η λαϊκή παράδοση θεωρεί ότι η Αγία Παρασκευή θεραπεύει τις οφθαλμικές νόσους, γι’ αυτό έχει ανακηρυχθεί από τους οπτικούς ως προστάτιδα Αγία του επαγγελματικού τους κλάδου. Παλαιότερα πιστευόταν ότι αποτρέπει την πανώλη και τη χολέρα.

Απολυτίκιο

Την σπουδήν σου τη κλήσει κατάλληλον, εργασαμένη φερώνυμε, την ομώνυμόν σου πίστιν, εις κατοικίαν κεκλήρωσαι, Παρασκευή αθληφόρε· όθεν προχέεις ιάματα, και πρεσβεύεις υπέρ των ψυχών ημών.

Πηγή : neoskosmos. com

Σπιτική λεμονάδα σε 10'

 Σπιτική λεμονάδα σε 10' 

Υλικά

 φρεσκοστυμμένος χυμός λεμονιού

 ζάχαρη (τόσα ποτήρια όσα και ο χυμός λεμονιού)

 ξύσμα από 1/2 λεμόνι για κάθε ποτήρι χυμό λεμονιού

Διαδικασία

Για την λεμονάδα

Σουρώνουμε το χυμό λεμονιού, τον μετράμε με ένα ποτήρι και τον βάζουμε σε ένα μεγάλο, καθαρό μπολ.

Μετράμε τόσα ποτήρια ζάχαρη όσα και ο χυμός λεμονιού.

Δηλαδή, αν βάλαμε 3 ποτήρια χυμό λεμονιού, βάζουμε 3 ποτήρια ζάχαρη.

Βάζουμε τη ζάχαρη στο μπολ και προσθέτουμε το ξύσμα από 1/2 λεμόνι για κάθε ποτήρι χυμού.

Ανακατεύουμε ελαφρώς ίσα να λιώσει η ζάχαρη.

Σκεπάζουμε το μπολ και το αφήνουμε σε θερμοκρασία δωματίου για 3 ώρες.

Η λεμονάδα είναι έτοιμη και τη βάζουμε σε καθαρά μπουκάλια.

Διατηρείται για 4 – 5 μέρες στο ψυγείο.

Για να σερβίρουμε γεμίζουμε ποτήρια κατά το 1/3 με λεμονάδα και απογεμίζουμε με κρύο νερό και παγάκια.

Ρυθμίζουμε πόσο έντονη θέλουμε τη γεύση της, βάζοντας λιγότερη ή περισσότερη λεμονάδα ή νερό.

Αν μας ενοχλεί να μασάμε το ξύσμα του λεμονιού, σουρώνουμε τη λεμονάδα με λεπτό σουρωτηράκι του τσαγιού πριν τη σερβίρουμε.

Πηγή : https://www.gastronomos. gr/syntagh/spitiki-lemonada/52843/

Ήθη και έθιμα της Τήνου: Γνωριμία με τη «Νύμφη των Κυκλάδων»

Ήθη και έθιμα της Τήνου: Γνωριμία με τη «Νύμφη των Κυκλάδων»

Της δημοσιογράφου Ευαγγελίας Γουρνή

Η Τήνος είναι από τα λίγα μέρη σε ολόκληρη την Ελλάδα που κρατάει με τόση σχολαστικότητα, ακόμα και σήμερα, τα ήθη και τα έθιμα της… Τα περισσότερα από αυτά χάνονται σε βάθη αιώνων, ενώ κάποια άλλα δημιουργήθηκαν λόγω των συνθηκών στο νησί της Παναγιάς…

Αποκριανός χορός στο Τριαντάρο

Ένα ιδιαίτερα παλιό έθιμο που λάμβανε χώρα στο χωριό Τριαντάρος ήταν αυτό του Αποκριανού χορού, ενώ τα τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια αναβίωσης του. Οι χωριανοί επί 21 ημέρες, όσο δηλαδή διαρκούσαν οι Αποκριές, γύριζαν τα σπίτια τα βράδια και διασκέδαζαν µε αυτοσχέδια τραγούδια. Ξεκινώντας µε το: «Άρχισε γλώσσα µου άρχισε, τραγούδι να αραδιάζεις, και την καλή παρέα µας, να την διασκεδάζεις» συνέχιζαν µε άλλα καυστικά και ερωτικά. Ταυτόχρονα, χόρευαν αυτοσχέδιους σατυρικούς χορούς σύµφωνα µε το ρυθµό των ασµάτων και ανάλογα µε το κέφι.

Καλοκαιρινές γιορτές στην Καρυά

Ο Σύλλογος Καρυάς έχει ιδρυθεί το 1946 και από το 1996 που συμπλήρωσε τα 50 του χρόνια έχει ξεκινήσει κάθε καλοκαίρι να πραγματοποιεί εκδηλώσεις στην πλατεία του χωριού δημιουργώντας, πλέον, θεσμό για το νησί. Ιστορία, πολιτισµός, γλώσσα, παράδοση και θρησκεία είναι η θεματολογία των εκδηλώσεων, ενώ στο τέλος οι κάτοικοι της Καρυάς προσφέρουν στους παρευρισκομένους σπιτικά γλυκά και ρακί.

Το έθιμο της Αργινάρας

Παμπάλαιο έθιμο που λάμβανε χώρα την Κυριακή των Βαϊων και τα τελευταία χρόνια αναβιώνει ξανά. Σύμφωνα με το έθιμο, όλα τα παιδιά του νησιού φτιάχνουν από βέργες κλημάτων μεγάλα στεφάνια, τα οποία και στόλιζαν με διάφορα λουλούδια του αγρού και βάγια. Όταν ολοκληρωνόταν η κατασκευή των στεφανιών, τα παιδιά τα έπαιρναν και τα περιέφεραν στους δρόμους της πόλης κρατώντας παράλληλα και αργινάρες (ξύλινες ή μεταλλικές κατασκευές σαν την ροκάνα που την στριφογύριζαν με μεγάλη δύναμη και έκανε έναν εκκωφαντικό θόρυβο). Σύμφωνα με τις δοξασίες ο δυνατός αυτός θόρυβος κάνει το κακό να ξορκίζεται και να φεύγει μακριά από το νησί και τους κατοίκους του. Η παρέλαση αυτή κατέληγε στην θάλασσα όπου και μέσα σε πανηγυρικό τόνο πετιόνταν τα στεφάνια στην θάλασσα και ολοκληρώνονταν η πομπή.

Το τραπέζι της αδελφότητας στον Τριπόταμο

Ένα ιδιαίτερα παλιό Χριστουγεννιάτικο έθιμο συνεχίζει μέχρι και σήμερα στο χωριό Τριπόταμος. Κάθε χρόνο ανήμερα των Χριστουγέννων, μια οικογένεια, ο αρχηγός της οποίας αποκτά τον τίτλο του «Κάβου» αναλαμβάνει να φροντίζει την εκκλησία του χωριού, που είναι αφιερωμένη στα Εισόδια της Θεοτόκου. Στις υποχρεώσεις της είναι να διατηρεί αναμμένο το καντήλι που βρίσκεται πάνω από την εικόνα της Γέννησης του Χριστού, καθόλη τη διάρκεια του έτους. Επιπρόσθετα, διατηρεί το ναό καθαρό, επωμίζεται τα έξοδα της Θείας Λειτουργίας των Χριστουγέννων και της προμήθειας των κεριών, ενώ είναι υπεύθυνη για την κατασκευή της μεγάλης λαμπάδας που χρησιμοποιείται στην τελετή της νέας χρονιάς. Το μεσημέρι των Χριστουγέννων, ο Κάβος παραθέτει γεύμα στο σπίτι του, όπου συμμετέχουν μόνο οι άνδρες – αρχηγοί των οικογενειών του χωριού και ο ιερέας. Οι προσκεκλημένοι φέρνουν μαζί τους, δεμένα σε μία πετσέτα, το πιρούνι, το κουτάλι, το ψωμί και το κρασί τους. Στο τραπέζι της αδελφότητας, ο Κάβος προσφέρει πλουσιοπάροχο φαγητό. Μετά το γεύμα, ο ιερέας και μερικοί από τους συνδαιτυμόνες μεταφέρουν την εικόνα από την εκκλησία στο σπίτι του οικοδεσπότη και ο παπάς ορίζει τον επόμενο Κάβο. Το έθιµο, όπως φαίνεται, θα συνεχιστεί για πολλά ακόµα χρόνια, εφόσον ο κατάλογος µε τους «κάβους» φτάνει µέχρι το έτος 2025.

Διαγωνισμός κρασιού του Αγίου Τρύφωνα

Το άνοιγμα για τα βαρέλια κρασί με τη νέα σοδιά γίνεται κάθε χρόνο στην γιορτή του Αγίου Μηνά στις 11 Νοεμβρίου. Την 1η Φεβρουαρίου, ημέρα της γιορτής του Αγ. Τρύφωνα, στο οµώνυµο ξωκλήσι κοντά στο χωριό Τριπόταµος, µετά τη Θεία Λειτουργία, γίνεται αληθινό πανηγύρι από τους Τριποταµιανούς µε µεγάλη κρασοκατάνυξη και διαγωνισµό κρασιού. Για το σκοπό αυτό όλοι οι παραγωγοί κρασιού φέρνουν το δικό τους καινούριο κρασί. Συστήνεται µια επιτροπή από όλους τους παρευρισκοµένους και ο καθένας προσφέρει κρασί για να το δοκιµάσουν. Η επιτροπή επιλέγει το καλύτερο και όλοι δίνουν ευχές και συγχαρητήρια.

Το έθιμο της αγάπης στον Κτικάδο

Ένα έθιμο που κρατάει ακόμα είναι αυτό της Αγάπης στο χωριό Κτικάδο. Έτσι, κάθε ∆ευτέρα του Πάσχα, µετά το τέλος της λειτουργίας στον καθεδρικό ναό του χωριού, την Υπαπαντή, γίνεται περιφορά της εικόνας της Αναστάσεως σε όλο το χωριό. Στόχος του εθίμου είναι αυτή την ημέρα, που ουσιαστικά υμνείται η Ανάσταση του Ιησού, να συμφιλιωθούν όλοι οι πιστοί (Ορθόδοξοι και Καθολικοί) μεταξύ τους, αλλά και να τιμήσουν τους δικούς τους που δεν είναι πια στη ζωή. Στις δώδεκα το μεσημέρι, και υπό τους ήχους της καμπάνας ντόπιοι και επισκέπτες μαζεύονται όλοι στην Κοινή Τράπεζα, μια αίθουσα κάτω από το Ναό μεγάλης χωρητικότητας. Εκεί, κάθονται όλοι µαζί και τρώνε σούπα από µοσχάρι, ψητό κρέας και διάφορους µεζέδες, όπως το έθιµο προστάζει, µαγειρεµένα από τις γυναίκες του χωριού. Μετά το γεύµα ακολουθεί ψαλµωδία και οµιλία από τον εφηµέριο και στη συνέχεια επιµνηµόσυνη δέηση για όλους τους εφηµέριους που πέρασαν κατά καιρούς από την ενορία και για τις ψυχές των συγχωριανών. Όταν τελειώσει το τρισάγιο, «βγαίνει» ο δίσκος του Ιερού Ναού, όπου συνεισφέρουν όλοι οι πανηγυριώτες, για τη διατήρηση της Αγάπης.

Γιορτή του Μελιού στον Κάμπο

Μια μεγάλη γιορτή στήνεται κάθε χρόνο στις 15 Σεπτεµβρίου, στο χωριό Κάµπος για να γιορτάσουν την παραγωγή µελιού. Όλοι οι µελισσοκόµοι-παραγωγοί µελιού φέρνουν δείγµατα της καινούριας παραγωγής τους και προσφέρουν σε όλους που έχουν έρθει εδώ, για να χαρούν και να γιορτάσουν αυτό το «γλυκύτατο» έθιµο. Ακολουθεί κέρασµα µε ρακόµελο, ντόπια γλυκίσµατα, εδέσµατα πλούσια και, όπως εξυπακούεται, το απαραίτητο συµπλήρωµα µιας τέτοιας εκδήλωσης σε κάθε Κυκλαδονήσι, δηλαδή βιολιά και χορός µε παραδοσιακά τραγούδια.

Ρακιζιό στον Φαλατάδο

Το ρακιζιό ανήκει στους βοηθητικούς χώρους του χωριάτικου σπιτιού, όπου οι αγρότες βγάζουν το ρακί τους, το παραδοσιακό ποτό της Τήνου. Μετά τον τρύγο και το πάτηµα των σταφυλιών στο πατητήρι, παίρνουν τα «τσάµπουρα» και τα βάζουν σε καζάνι µπακιρένιο για να βγει το ρακί. Στο χωριό Φαλατάδος το «ρακιζιό» έχει καθιερωθεί ως γιορτή και κάθε χρόνο στις 8 Σεπτεµβρίου κόσµος από όλο το νησί συγκεντρώνεται στο δηµοτικό σχολείο του χωριού. Όσο βγαίνει το ρακί πίνουν µεταξύ τους οι άνδρες που συµµετέχουν, ενώ οι γυναίκες προσφέρουν εδέσµατα.

Γιορτή της αγκινάρας στην Κώμη

Η παραγωγή αγκινάρας είναι ιδιαίτερα σημαντική για την Τήνο, άλλωστε το αγκιναράκι της είναι διάσημο ανά την Ελλάδα. Για το λόγο αυτό κάθε χρόνο στις αρχές Μαΐου στην Κώμη διοργανώνεται Φεστιβάλ Αγκινάρας και για το σκοπό του διατίθενται από τους καλλιεργητές 5.000 με 10.000 αγκινάρες. Οι γυναίκες του χωριού αναλαμβάνουν το καθάρισµα και το μαγείρεµα των αγκιναρών. Οι συνταγές που εκτελούνται είναι πολλές και το βράδυ στην πλατεία του χωριού τα τραπέζια είναι γεμάτα με ποικίλες γεύσεις: αγκινάρες τουρσί, οµελέτα, παπουτσάκια, αλά πολίτα, µε θαλασσινά, µε κρέας και αυγολέμονο, βραστές, σαλάτα κ.α. Οι παρευρισκόμενοι αφού δοκιμάσουν τις μοναδικές αυτές γεύσεις και πιουν κρασί ή ρακί συνεχίσουν με χορό υπό τους ήχους παραδοσιακής μουσικής έως το πρωί.

Τα χοιροσφάγια

Πρόκειται για ένα παλιό έθιμο, το οποίο αναβιώνει με αμείωτη ένταση έως τις ημέρες μας, τους μήνες Νοέμβριο και Δεκέμβριο, κυρίως στα χωριά. Οι προετοιμασίες διαρκούν αρκετές ημέρες. Σε αυτές εμπλέκονται άντρες και γυναίκες, συγγενείς και φίλοι, με αποτέλεσμα τα χοιροσφάγια να αποκτούν πανηγυρικό χαρακτήρα. Για να πραγματοποιηθεί η σφαγή του χοίρου από τον οποίο θα τραφεί η οικογένεια για μεγάλο χρονικό διάστημα, παλαιότερα ένας χοίρος έφτανε για έναν ολόκληρο χρόνο μιας και κανένα από τα μέρη του δεν πετιόταν, όλη η οικογένεια είχε τον δικό της ρόλο… Στην συνέχεια ορίζουν την µέρα που θα σφάξουν το χοίρο μιας και την ημέρα της σφαγής χρειάζονται πολλά χέρια. Η διαδικασία απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή καθώς το ζώο ζυγίζει 150 με 200 κιλά. Αμέσως μετά, με τη βοήθεια ζεματιστού νερού, αρχίζει το ξύρισμα, το γδάρσιμο και το καψάλισμα, ενώ οι γυναίκες κερνούν ρακί, σταφίδες, καρύδια, ρόδια και ξεροτήγανα. Ένα µέρος του κρέατος γίνεται λουκάνικα και λούζες, ενώ το δέρµα µε το πάχος λιώνεται σε καζάνια ώστε να γίνει σίσυρα και γλύνα. Η σούπα από τα βρασμένα κόκαλα με τα ψαχνά αποτελεί το βασικό φαγητό του δείπνου που ακολουθεί. Στο τραπέζι συμμετέχουν όλοι όσοι βοήθησαν στα χοιροσφάγια αλλά και ο παπάς αλλά και όσοι ξένοι βρίσκονται εκείνη τη στιγμή στον οικισμό και έτσι η δύσκολη αυτή ημέρα καταλήγει σε ένα πανηγύρι.

Παραδοσιακός Τηνιακός γάμος

Ο γάμος, τόσο στους Ορθόδοξους όσο και στους Καθολικούς, συνεχίζει ακόμα και στις μέρες μας να κρατά τις παραδόσεις, οι οποίες είναι ίδιες και για τα δύο δόγματα. Αρκετές μέρες πριν από το γάμο, κοπέλες που είναι συγγενείς των μελλόνυμφων γυρίζουν τα σπίτια του χωριού αλλά και των γύρω χωριών και καλούν τον κόσμο στο γάμο. Την ημέρα του γάμου, ο κουρέας του χωριού πηγαίνει στο σπίτι του γαμπρού για να τον κουρέψει και να τον ξυρίσει, ενώ οι φίλοι του έρχονται να τον ντύσουν και ταυτόχρονα ρίχνουν τουφεκιές. Οι νέες πάλι, πηγαίνουν στο σπίτι της νύφης, για να την ντύσουν. Στην συνέχεια, ξεκινά ποµπή µε τα λαϊκά όργανα μπροστά παίζοντας γαµήλιους σκοπούς και πίσω ο γαμπρός µε την οικογένειά του, ενώ το ίδιο συμβαίνει και µε τη νύφη. Μετά την τελετή, η πομπή ενωμένη πια και υπό τους ήχους γαμήλιων εμβατηρίων επιστρέφουν στο σπίτι των νεόνυμφων όπου τους περιμένουν τα κλασικά «γαμήλια» κεράσματα όπως αµυγδαλωτά, ψαράκια, παστέλι, ξεροτήγανα, ενώ παλαιότερα ως γαμήλιο πιάτο είχαν το λαγό. Τα όργανα αρχίζουν να παίζουν και το ζευγάρι ανοίγει το χορό µε μπάλο.

Πρωτομαγιά

Παλιότερα αποτελούσε ένα από τα πιο δημοφιλή έθιμα του νησιού ενώ ακόμα και σήμερα αναβιώνει σε αρκετές περιοχές του νησιού. Σύμφωνα με την παράδοση, το βράδυ της παραμονής της 1ης Μαΐου, οι νεαροί τού κάθε οικισμού ξεχύνονται στα σοκάκια και «κλέβουν» τους Μάηδες και τις γλάστρες από τις αυλές των κατοικιών, όπου διαμένουν ανύπαντρα κορίτσια. Στη συνέχεια πάνε και τοποθετούν τα «κλοπιμαία» τους στα περβάζια της εκκλησίας και το επόμενο πρωί, οι κοπέλες αναζητούν τα λουλούδια τους σε αυτό το χώρο.

Βεγγέρα

Η Βεγγέρα είναι ένα πανάρχαιο έθιμο, το οποίο αν και με αρκετές παραλλαγές διατηρείται έως και σήμερα στα χωριά της Τήνου προπάντων τα κρύα χειμωνιάτικα βράδια. Η Βεγγέρα πραγματοποιείται για να φέρνει πιο κοντά τις συγγενικές και φιλικές οικογένειες και πάνω από όλα για το παιχνίδι των παιδιών. Όταν φτάνουν στο σπίτι που διοργανώνεται η Βεγγέρα, τα παιδιά των δύο οικογενειών θα παίξουν και θα διασκεδάσουν ενώ στο τέλος οι γιαγιάδες αναλάμβαναν το ρόλο τους και ξεκινούσαν τα παραμύθια. Οι μεγάλοι πάλι καθόντουσαν στο στρωμένο με τις λιχουδιές τραπέζι. Τα παλιά χρόνια η νοικοκυρά του σπιτιού στην διάρκεια της βραδιάς έπλεκε. Η Βεγγέρα τελείωνε σχετικά νωρίς, γύρω στις 10 η ώρα το βράδυ κυρίως λόγω των παιδιών που έπρεπε να κοιμηθούν νωρίς.

Άναμμα των Καντηλιών

Οι Τήνιοι έχουν βαθύ το αίσθημα της πίστης και ένα έθιμο ακόμα που την αποδεικνύει είναι αυτό του Ανάμματος των Καντηλιών. Κάθε Σάββατο απόγευμα ή παραμονές των μεγάλων χριστιανικών ή ονομαστικών τους εορτών, λοιπόν, πηγαίνουν και ανάβουν τα καντήλια στα ξωκλήσια ώστε να φωτίζονται. Τα εξωκλήσια που δεν είναι ιδιωτικά οπότε και έχουν μόνιμο ιδιοκτήτη, έχουν έναν προσωρινό, ο οποίος και αναλαμβάνει την τήρηση του εθίμου. Μάλιστα, η αθέτηση αυτής της υποχρέωσης θεωρείται ηθικό παράπτωμα, που κανένας ντόπιος δεν μπορεί να ανεχθεί στη συνείδησή του. Συνήθως, η επιλογή του εξωκλησιού που ο καθένας αναλαμβάνει το άναμμα των καντηλιών έχει σχέση με κάποιο τάμα.

Ροδάρια

Η Ροδάρια αποτελεί ένα μοναδικό έθιμο σε ολόκληρη την Ελλάδα και αναβιώνει στα Υστέρνια κάθε Κυριακή του Θωμά στο μεγάλο πανηγύρι της Παναγίας Λακκωτιανής. Οι ροδάριες είναι ένα μικρό μπουκέτο λουλουδιών και θυμίζει κατάλοιπο των Ανθεστηρίων, που πραγματοποιούνταν στην αρχαία Αθήνα. Σύμφωνα με το έθιμο, όλοι οι προσκυνητές, μετά την λειτουργία, κάθονται και γευματίζουν σε ένα κοινό τραπέζι, με πλούσια φαγητά. Εκείνη τη στιγμή, οι πιστοί ανταλλάσσουν με τα προσφιλή και αγαπητά τους πρόσωπα τις ροδάριες, οι οποίες συνοδεύονται από κάρτα με αναστάσιμες ευχές.

Το έθιµο των Επιταφίων στην Χώρα

Ιδιαίτερα κατανυχτική είναι η ατμόσφαιρα στην Χώρα της Τήνου την Μεγάλη Παρασκευή. Οι πέντε επιτάφιοι από τις αντίστοιχες ενορίες ξεκινούν με προορισμό τηn πλατεία της Παντανάσσης. Κάθε επιτάφιος ανθοστολισμένος µε ξεχωριστή φροντίδα, για να φαντάζει ωραιότερος, εκτός από τον επιτάφιο της Παναγίας που αφήνεται αστόλιστος, καθώς ξεχωρίζει για τις ξυλόγλυπτες λεπτομέρειες του. Εμφανίζονται ταυτόχρονα όλοι μαζί και ανεβαίνουν στην εξέδρα όπου και ψάλλουν τα Εγκώμια. Στην συνέχεια, αποχωρούν πάλι όλοι μαζί µε τους ενορίτες τους για τη βάση τους, εκτός από τον επιτάφιο του Αγίου Νικολάου που κατευθύνεται προς την παραλία «Καλάµια». Εκεί, τόσο ο Επιτάφιος όσο και ο ιερέας του μπαίνουν στη θάλασσα και κάνουν δέηση για τους ναυτικούς. Το ξεχωριστό αυτό έθιμο συγκεντρώνει πλήθος πιστών.

Τα Φαναράκια

Πραγματοποιείται κάθε χρόνο στις 30 Ιανουαρίου, την ημέρα δηλαδή που μετά από όραμα της μοναχής Πελαγίας βρέθηκε η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, στην Χώρα το έθιμο με τα Φαναράκια. Οι Τηνιακοί από κάθε γωνιά του νησιού κρατώντας από ένα φαναράκι µε πολύχρωμες διαφανείς μεμβράνες ξεκινώντας από την Παναγία και περνώντας από τα στενά δρομάκια ψάλλουν εμβατήρια σχετικά µε τη μεγάλη αυτή γιορτή της Τήνου. Υπό τους ήχους της Φιλαρμονικής του Δήμου, ο κόσμος μαζί με τον κλήρο και οι αρχές της Τήνου και των Κυκλάδων, συγκεντρώνονται στην πλατεία Παντανάσσης με τα πυροτεχνήµατα να φωτίζουν τον ουρανό και τα καράβια στο λιμάνι να σφυρίζουν τα καράβια.

Ο Αϊ Γιάννης Φωταράς ή Κλήδονας στα Υστέρνια

Στις 24 Ιουνίου, στην γιορτή του Αϊ Γιάννη Κλήδονα, τα έθιμα είναι πολλά σε κάθε γωνιά της Ελλάδας με πρωταρχικά τις φωτιές και το αμίλητο νερό. Στα Υστέρνια της Τήνου το έθιμο είναι διαφορετικό… Κάποιες μέρες πριν την γιορτή, κάθε ένας από τους κατοίκους του χωριού τοποθετεί κρυφά ένα αντικείμενο μέσα στον Κλήδονα, ο οποίος και σφραγίζεται όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία. Την ημέρα της γιορτής, όλοι οι ντόπιοι συγκεντρώνονται για να τον ξεκλειδώσουν. Κάθε ένας από τους συμμετέχοντες πιάνει στο χέρι του τυχαία ένα αντικείμενο, ενώ για να πάρει πίσω το δικό του, πρέπει να απαγγείλει στίχους σε αυτόν που το κρατά. Σύμφωνα με την παράδοση, στους παρευρισκόμενους προσφέρεται πίτα και νερό από πηγές του βουνού.

Δεκαπενταύγουστος στην Τήνο

Η µεγαλύτερη γιορτή της Τήνου και από τις µεγαλύτερες της Ορθοδοξίας είναι η γιορτή της Παναγίας το ∆εκαπενταύγουστο. Όχι µόνο ο ναός αλλά και ολόκληρο το νησί ετοιμάζεται καιρό πριν για αυτή τη µέρα. Πλήθος κόσµου από κάθε γωνιά της Ελλάδας συνωστίζεται από βραδύς μέσα στην εκκλησία, στο προαύλιο της Παναγίας, αλλά και στο πεζοδρόμιο της οδού Μεγαλόχαρης. Μετά το πέρας της αρχιερατικής λειτουργίας που τελείται στο ναό μέσα σε µια κατανυκτική ατμόσφαιρα, ξεκινάει λιτανεία προς την πλατεία Παντανάσσης. Στην εξέδρα της πλατείας γίνεται δοξολογία, ενώ ταυτόχρονα ένα τιµητικό άγηµα µε εκπρόσωπο της πολιτείας μεταβαίνουν στο χώρο, όπου βυθίστηκε το καταδρομικό «Έλλη», για να αποτίσουν τιμές στο πλήρωμα που χάθηκε από την επίθεση των Ιταλών τον Δεκαπενταύγουστο του 1940.

Τοπικά προϊόντα της Τήνου

Η Τήνος είναι ένα νησί αρκετά «αυτάρκης» όσον αφορά τα περισσότερα προϊόντα για το καθημερινό τραπέζι. Μάλιστα, για πολλά από αυτά είναι διάσημη και τα εξάγει και εκτός νησιού… Η λούζα, το λουκάνικο, το σκορδάτο, το χοιροµέρι είναι ονοµαστά για τη γευστικότητά τους. Ακόμα, η γραβιέρα Τήνου, η κοπανιστή, το τυράκι το στρογγυλό, το πέτρωµα (τυρί ανάλατο), το ανθότυρο, το µαλαθούνι, που παράγονται σε ένα σύγχρονο συνεταιριστικό τυροκοµείο. Μην παραλείψετε να προμηθευτείτε ακόμα, ντόπιο θυµαρίσιο µέλι, λιαστές ντοµάτες, χλωρά και ξερά σύκα αλλά και το άριστης ποιότητας ροζακί σταφύλι, το τηνιακό κρασί και το ρακί. Όσον αφορά τα γλυκά που πρέπει να βάλετε στην βαλίτσα της επιστροφής είναι τα αμυγδαλωτά, τα ψαράκια δηλαδή σκαλτσούνια, οι μπεζέδες, οι γλυκές τυρόπιτες και τα ξεορτήγανα.

Πηγή: gnoristetinellada.gr

 

 

Οι Μνήμες Παράδοσης Ν Ιωνίας στη Σύρο

Οι Μνήμες Παράδοσης Ν Ιωνίας στη Σύρο

Το φεστιβάλ παραδοσιακών χορών για νέους & ενήλικες «Συριανοπατῶ», επέστρεψε δυναμικά για 5η φορά και προσκάλεσε την χορευτική ομάδα Ποντιακών χορών των Μνημών σε ένα πολιτιστικό τετραήμερο γεμάτο χορό, μουσική και αγάπη για την παράδοση στην κοσμοπολίτικη «Αρχόντισσα των Κυκλάδων»!

Ευχαριστούμε τον Λαογραφικό – Χορευτικό Όμιλο «η σοφία της παράδοσης» για την πρόσκληση.

Οι Μνήμες Παράδοσης Ν Ιωνίας στον ''Κατσαντώνη''

Οι Μνήμες Παράδοσης Ν Ιωνίας στον ''Κατσαντώνη''

Κατσαντώνης: O ήρωας των Αγράφων «ζωντάνεψε» για ακόμα μία φορά επί σκηνής

Ο θρύλος του Κατσαντώνη, το βραβευμένο βιβλίο της ιατρού και συγγραφέως Μαριγώς Μπούρη, ζωντάνεψε ξανά με τραγούδι, θέατρο, χορούς και εικόνες, το Σάββατο, 10 Ιουνίου και ώρα 20:30 στο ανοιχτό Θέατρο Άλσους Βεΐκου. Μια χορευτική ομάδα από τις Μνήμες Παράδοσης Ν Ιωνίας πήρε μέρος σε αυτή την πολύ πετυχημένη παράσταση.

Οι Μνήμες Παράδοσης Ν. Ιωνίας στο ''Λουκούμι''

 Οι Μνήμες Παράδοσης Ν. Ιωνίας στο ''Λουκούμι''

Το Σάββατο 13/05 μια χορευτική ομάδα από τις Μνήμες Παράδοσης συμμετείχε στο παραδοσιακό γλέντι που πραγματοποίησε ο σύλλογος Χοροπατήματα. Όπως όλα τα μέλη του χορευτικού είπαν πέρασαν υπέροχα. 

Πάντα σε χαρές, χορούς και γλέντια παιδιά.

Ιούλιος – Ήθη, έθιμα και παραδόσεις & Ο εβυθός του Ανδρέα Καρκαβίτσα

Ιούλιος – Ήθη, έθιμα και παραδόσεις

Ο Ιούλιος είναι ο έβδομος μήνας του έτους. Έχει 31 ημέρες και ονομάστηκε από τον Μάρκο Αντώνιο προς τιμή του Ιουλίου Καίσαρα, που γεννήθηκε στις 7 του μήνα αυτού. Ο Ιούλιος λέγεται και θεριστής, γιατί το μήνα αυτό γίνεται ο θερισμός. Πρώτα θερίζονται τα κριθάρια, έπειτα οι βρίζες και τελευταία τα σιτάρια.

Σήμερα, φυσικά, έπαψε ο παλιός τελετουργικός τρόπος του θέρους και του αλωνισμού. Είναι τώρα τα μηχανήματα, που έφτασαν και στο πιο απρόσιτο χωριό, τα οποία ξερίζωσαν και παραμέρισαν κάθε παλιά συνήθεια.

Τον Ιούλιο κάνει πολύ ζέστη, τα “Κυνικά καύματα” που λένε. Τ’ όνομά τους το χρωστούν στον αστερισμό του “Μεγάλου Κυνός” που αυτόν τον καιρό το πιο λαμπρό του αστέρι, ο Σείριος, συμπίπτει ν’ ανατέλλει μαζί με τον ήλιο, με αποτέλεσμα να έχουμε τις μεγαλύτερες ζέστες του χρόνου. Η μεγάλη ζέστη, όμως, του μήνα αυτού κάνει να ωριμάζουν οι καρποί.

Ο Ιούλιος έχει πολλές γιορτές και μάλιστα ιατρικές. Την πρώτη του μήνα γιορτάζουμε τους θεραπευτές Αγίους Κοσμά και Δαμιανό, που ονομάστηκαν Ανάργυροι, γιατί δεν έπαιρναν χρήματα για αμοιβή των υπηρεσιών τους, “Δωρεάν ελάβατε, δωρεάν δότε ημίν”.

Στις 2 Ιουλίου, γιορτή της καταθέσεως της εσθήτας της Θεοτόκου, κοινώς λεγόμενη της “Καψοδεματούσας”, δεν αλωνίζουν και διηγούνται παραδόσεις περί τιμωρίας “του Παπά με τα χερόβολα στ’ αλώνι”. Δεν αλωνίζουν, επίσης, κατά τη γιορτή της Αγίας Κυριακής (7 Ιουλίου) διότι το ψωμί γίνεται μαύρο.

Στις 17 Ιουλίου είναι η γιορτή της Αγίας Μαρίνας, που θεωρείται προστάτιδα των σπαρτών κατά των βλαπτικών ζωυφίων. Η Αγία Μαρίνα μαρτύρησε στην Αντιόχεια το 262, απολαύει δε μεγάλου σεβασμού από το λαό.

Η γιορτή που κυριαρχεί τον Ιούλιο είναι του Προφήτη Ηλία, που γιορτάζεται στις 20 του μήνα και δεν εργάζονται για να μην πέφτει χαλάζι. Ο Αϊ-Λιάς θεωρείται ο Άγιος της βροχής γι’ αυτό όταν το καλοκαίρι επικρατεί μεγάλη ξηρασία, με κίνδυνο να καταστραφεί κάθε γεωργική παραγωγή. Τη μέρα της γιορτής του εκκλησιάζονται, κάνουν λιτανεία την εικόνα του Αγίου και παρακλήσεις για να βρέξει. Όταν βροντά και αστράφτει, πιστεύει ο λαός μας πως είναι ο Αϊ – Λιάς, που τρέχει στον ουρανό με το πυρφόρο αμάξι του και διώχνει το δράκοντα ή το διάβολο με όπλο τους κεραυνούς σαν άλλος Δίας των αρχαίων.

Επειδή ο Αϊ – Λιας θεωρείται ο Άγιος της βροχής, γι’ αυτό και λατρεύεται στις κορυφές των βουνών και λόφων, όπου φαντάζουν φωτεινές, κατάλευκες εκκλησίες, κουρασμένα περιστέρια, θαρρείς, που ξαποσταίνουν. Την ημέρα της γιορτής όλοι υποβάλλονται στον κόπο, μικροί και μεγάλοι, ν’ ανέβουν εκεί ψηλά να λειτουργηθούν και να προσευχηθούν. Και είναι τόσο ωραία η προσευχή, κει πάνω, γιατί, όπως βρίσκεσαι μακριά από κίνηση και κόσμο, θαρρείς πως βρίσκεσαι πιο κοντά στο Θεό και η προσευχή σου είναι πιο ευπρόσδεκτη.

Για τον προφήτη Ηλία υπάρχει η εξής παράδοση. Ο Αϊ – Λιάς ήταν ναύτης και επειδή έπαθε πολλά στη θάλασσα και πολλές φορές θα πνιγόταν βαρέθηκε τα ταξίδια και αποφάσισε να πάει στο μέρος που να μην ξεύρουν τι είναι θάλασσα και τι είναι καράβια. Βάνει, λοιπόν, το κουπί στον ώμο και βγαίνει στη στεριά και όποιον απαντούσε τον ρωτούσε τι είναι αυτό που βαστάει. Όσο του έλεγαν “κουπί” τραβούσε ψηλότερα, ώσπου έφτασε στην κορυφή του βουνού. Ρωτά τους ανθρώπους που βρίσκονταν εκεί τι είναι και αυτοί του είπαν ότι είναι “ξύλο”. Κατάλαβε, λοιπόν, πως αυτοί δεν είχαν δει ποτέ τους κουπί και έμεινε μαζί τους, εκεί ψηλά.

Μια άλλη παράδοση θρησκευτική αναφέρει πως ο προφήτης Ηλίας, ενώ βρισκόταν στην έρημο κατά την εποχή της μεγάλης ξηρασίας που είχαν εξαπολύσει ο Θεός κατά του ασεβούς Βασιλιά Αχαάβ, τρεφόταν με ψωμί που του κουβαλούσαν τα κοράκια. Γι’ αυτό ο λαός πιστεύει πως τα κοράκια που συμπίπτει να φεύγουν από τον τόπο μας τις μέρες εκείνες πηγαίνουν στάχυα στον Προφήτη Ηλία. Πιστεύουν πως από την ημέρα εκείνη ο καιρός κάνει στροφή προς το χειμώνα “Τ’ Αϊλιός γύρνα ν’ κάπα αλλιώς”.

Ο Προφήτης Ηλίας θεωρείται προστάτης των γουνοποιών γιατί με την μηλωτή του (δορά προβάτου από την αρχαία λέξη μήλο = πρόβατο) επιτελούσε θαύματα και με αυτή κτύπησε τον ποταμό Ιορδάνη και αμέσως σχίστηκε στο μέσο και έγινε δρόμος και πέρασε από ξηράς στην άλλη όχθη μαζί με τον Ελισσαίο και άλλους πενήντα ανθρώπους.

Ο εβυθός

Συγγραφέας: Ανδρέας Καρκαβίτσας

Ήταν της Παναγίας της Καψοδεματούσας τον Αλωνάρη. Η παπαδιά αποβραδίς είδε όνειρο κακό. Ξημέρωνε Κυριακή και της Κυριακής τ’ όνειρο ίσαμε το μεσημέρι ξεδιαλύνει. Το έλεγε του παπά της κι έτρεμε σαν το φυλλοκάλαμο η φτωχή. Μα ο παπάς δεν έπαιρνε από τέτοια.

- Σώπα, βλοημένη, με τα όνειρά σου! της έλεγε.

- Πώς να σωπάσω, παπά μου; Το είδα ολοφάνερο: Το σπίτι έπεσε, εσύ σκοτώθηκες, εγώ έμεινα έρμη κι απομόναχη. Γύριζα μέσα στα κρύα του χειμώνα ξώζαρκη και μάζωνα μπουκιά σε μπουκιά το ψωμί...

Κι έτσι λέγοντας δερνότανε κι έκλαιγε η παπαδιά.

Νταγκ νταγκ!... Νταγκ νταγκ!... ακούστηκε κείνη την ώρα η βραχνιασμένη φωνή του σή­μαντρου πέρα, στου Μάζη. Ήταν ώρα για τη λει­τουργιά.

- Ου να μου χαθείτε, τσακάλια, που θέλετε κι εκκλησιά! είπε με περιφρόνηση ο παπάς ετοιμάζοντας τα σύνεργα της δουλειάς.

- Πήγαινε στη λειτουργιά σου, παπά μου· τέτοια ημέρα σήμερα δεν κάνει να πιάσεις δουλειά· του είπε μισοκλαίοντας η παπαδιά.

- Άφηνέ με, παπαδιά, ήσυχο· σήμερα τα ήβρα τ’ άλογα, σήμερα θ’ αλωνίσω κι ας είναι και Λαμπρή! Τον καιρό δεν τον έχουμε πάντα στο χέρι· μόνο βάλε ψωμί στο τράστο και σώπα!

- Σκιάζουμι, παπά μου· το είδα ολοφάνερο τ’ όνειρο. Το σπίτι έπεσε, εσύ σκοτώθηκες...

- Μωρ’ βάλε ψωμί στο τράστο κι άσε με μη βλαστημήσω! την έκοψε άγρια ο παπάς.

Και τα ξανθά του τα γένια έτρεμαν από το θυμό. Εκείνη κατάπιε τα δάκρυά της και δεν είπε τίποτα. Ήταν καλή γυναίκα η καημένη· λόγο δεν ήξερε να γυρίσει στον άντρα της.

Ωστόσο εκείνος ετοιμάστηκε για καλά. Φόρεσε τα κοντά του τα ράσα, έβαλε ένα μάλλινο σκουφάκι στο κεφάλι, έδεσε μ’ ένα σκοινί τη μέση του, κρέμασε το τράστο με το φαγί στον ώμο του, πήρε το χοντρό ραβδί του κι έφυγε χωρίς ούτε γεια σου να ειπεί στην παπαδιά, που τον έβλεπε με θλιμμένη ψυχή.

Ο Παπαβασίλης ήταν από τα χωριά της Γαστού­νης, από την Κελεβή, την πατρίδα του Παρασκευά του αρχιληστή. Πριν ρασοφορέσει, ήταν άνθρωπος του σκοινιού και του παλουκιού. Τα χωριά έτρεμαν στ όνομά του. Έδερνε κι έγδυνε, έγδυνε κι έδερνε ολημερίς. Ακόμη και τη γυναίκα του, αρχοντοθυγατέρα με τ’ όνομα, την πήρε κλεφτή. Άξαφνα του βουλήθηκε να γίνει παπάς. Οι φρόνιμοι το βλέπαν σαν δύσκολο μα εκείνος·

- Ποιο; έλεγε κουνώντας το κεφάλι· σε λίγες μέρες τα βλέπετε.

Και αληθινά εκατό τάλαρα και δυο ζευγάρια χήνες στο Δεσπότη και τέλειωσε τη δουλειά του. Ο Παπαβασίλης διορίστηκε εφημέριος σε τέσσερα χωριά: Ζόγγα, Ζουλάτικα, Μάζη και Ρετούνη. Κάθε Κυριακή λειτούργαε και σ’ ένα χωριό. Οι χωριάτες, διψασμένοι από παπά, έκαναν όλα του τα θελήματα. Μα εκείνος δεν ήταν για τέτοιο αξίωμα. Περίπαιζε θεούς και ανθρώπους. Γιορτή καθεμερνή ένα το είχε.

Τώρα καθώς έφτασε στ’ αλώνι, έπιασε και λαιμάριασε τ’ άλογα. Έξι άλογα φαλάγγια! Έπειτα τα έδεσε στο στυγερό. Γύρω τα χερόβολα ήταν απλωμένα κι έτοιμα για των αλόγων τις οπλές.

- Άπλα!... άπλα!... άπλα!... φώναξε. Κι έσκασε στον αέρα το μακρύ καμουτσίκι του.

Τ’ άλογα στη φωνή του αντρειεύτηκαν, έσπρωξε ένα τ’ άλλο κι έπειτα ρίχτηκαν όλα μπροστά. Γύρι­ζαν και πατούσαν τα στάχυα με τα πόδια τους.

Και κείνος από πίσω, έσκαε το καμουτσίκι και φώναζε άγρια:

- Άπλα!... άπλα!... άπλα!...

Το αλώνι έτρεμε στο πάτημα των αλόγων· ο κάμπος βούιζε στη φωνή του παπά.

Ο ήλιος ανέβηκε μεσουρανίς. Μα τι ήλιος! Αβγό έψηνες στην αντηλιάδα του. Τ’ άλογα ήρθαν και απόκαμαν. Το πετσί τους έλαμπε καθρέφτης στον ίδρωτα· το ρουθούνι τους φυσομάναε σαν φυσερό· φρούμαζαν, χλιμιντρούσαν κι έτρεχαν γύρω στο στυγερό. Το άχερο τριβότανε κάτω από τα πόδια τους· το σιτάρι πετα­γόταν ολόγυρα σαν σκλήθρες χρυσάφι. Και ο παπάς με το καμουτσίκι στο χέρι, πότε έτρεχε πίσω από τ’ άλογα, πότε στεκότανε ανασαίνοντας βαριά και κοπιασμένα. Η σκούφια του ’φυγε από το κεφάλι και τα δασόμαλλα έπαιζαν με τον άνεμο τρελά και τα μακριά γένια του έσταζαν ρουνιά τον ίδρωτα. Μα εκείνος πάντα έτρεχε φωνάζοντας:

- Άπλα!... άπλα!... άπλα!...

Και άμα έβλεπε κανένα άλογο να κοντοστέκεται, άρχιζε αμέσως τις βλαστήμιες. Κατέβαζε, ο άθεος, όλα τα καντήλια.

Από το κάμα και την πολλή κούραση, σκάνε σε λίγο δυο άλογα. Ωχ! εκεί να έβλεπες τον παπά! Ούρλιαζε σαν λύκος· γύριζε τ’ άγρια του μάτια εδώ και κει, ποδοπάταε τη γη. Άξαφνα σηκώνει τα χέρια και φασκελώνει τον ουρανό.

- Θες δε θες, Παναγιά, λέει τρέμοντας από λύσσα, εγώ θ’ αλωνίσω σήμερα και θα ξεσηκωθώ. Δεν είμαι γυναίκα να φοβηθώ τα όνειρα!

Κι έσπρωξε έξω από το αλώνι τα σκασμένα τ’ άλογα. Έπειτα έπιασε ο ίδιος την άκρη του σκοινιού και σκάζοντας το καμουτσίκι άρχισε να γυρίζει μαζί με τ’ άλλα.

- Άπλα!... άπλα!... άπλα!... ούρλιαζε αδιάκοπα.

Μα δε γύρισε πολύ. Άξαφν’ ακούστηκε μια βουή τρομαχτική. Γυρίζει και βλέπει μακριά κάτι, σαν κοπάδι πρόβατα κάτασπρα. Όλα ερχόνταν τρεχάτα απάνω του. Και η βουή γινόταν δυνατότερη, σαν φουσκοθάλασσα που στέλνει τα κύματά της να χτυπήσουν το βράχο. Σε λίγο κατάλαβε ο παπάς πως δεν ήταν πρόβατα παρά νερό κι ερχόταν μανισμένο απάνω του· έζωνε τ αλώνια. Άρπαξε το φκιάρι και άρχισε λιχνιστά να μαζώνει το σιτάρι στο στυγερό. Μα σαν είδε πως το νερό ζύγωνε ολούθε και τ’ άλογα τρομαγμένα κλωτσούσαν τη γη κι ήθελαν να κόψουν το σκοινί, τα χρειάστηκε.

-Ήμαρτον, Θε μου! ψιθύρισε κι έπεσε στα γόνατα.

Μα ο θεός δεν τον άκουε τώρα· δεν ήταν καιρός! Τ’ αλώνι κουνιότανε σαν βάρκα στη θάλασσα το νερό πλάκωνε· μια πήχη τόπος έμεινε γύρω στον παπά. Τώρα δεν ανέβαινε με βία· βούιζε μονάχα και ψήλωνε σιγαλινά σε νεκροθάλασσα. Εκείνος κατάχλομος το κοίταζε και τα μάτια του κοκκίνισαν Τώρα το νερό του έβρεξε τα πόδια. Ξαφνίστηκε· γύρισε εδώ και κει τα μάτια, απελπίστηκε τέλεια. Κλώτσησε τη γη, δάγκωσε τα χείλη, ξέσχισε τα ράσα του. Έκαμε να λύσει τ’ άλογα και να καβαλίκει να φύγει· πού να τον αφήσουν τ’ άλογα να σιμώσει! Είδε κι απόειδε, ανέβηκε απάνω στο στυγερό. Έλπισε πως δε θα έφτανε εκεί το νερό.

Μα το νερό ανέβαινε, ανέβαινε δίχως βουή τώρα, δίχως φλοίσβισμα, με κάποιο κρύο κίνημα φαρμακερού σερπετού. Έφτασε το στυγερό κι άρχισε ν ανεβαίνει, ώσπου έβρεξε πάλι τα πόδια του παπά. Τ’ άλογα φοβισμένα φρούμαζαν, κλωτσούσαν, πάλευαν και ψηλώνοντας το κεφάλι κατά τον κάμπο πέρα χλιμίντριζαν θλιβερά, σαν να ζητούσαν βοήθεια. Τέλος κατόρθωσαν να κόψουν το σκοινί, ρίχτηκαν στο πέλαγο και βγήκαν πέρα, παραιτώντας έρμο κι απελ­πισμένο τον παπά.

Ωστόσο το νερό έφτασε στη μέση, έπειτα στα στήθια, έπειτα στους ώμους του. Εκείνος κοίταζε με ζηλιάρικο μάτι τον κάμπο μακριά. Εκεί δεν ήταν νερό. Έβλεπε τα λιβάδια πράσινα, τον ουρανό ασυγνέφιαστο, τα βουνά ήσυχα. Άκουε τα κοπάδια που γύριζαν στις στάνες, τη φλογέρα του βοσκού, το γαύγισμα των σκυλιών τα γέλια, τις φωνές, τις χαρές, όλα τ’ άκουε. Τα πουλάκια που πήγαιναν να φωλιά­σουν πέρναγαν τσιτσιρίζοντας απάνω από το κεφάλι του.

Νταγκ νταγκ!... ντακ-νταγκ!... νταγκ νταγκ!... ακούστηκε πάλι το σήμαντρο του Μάζη, που σήμαινε τον Εσπερινό. Ο παπάς το άκουσε κι ανατρίχιασε· του φάνηκε πως νεκροσημαίναν για δαύτονε. Μα δεν έμεινε και πολύ στο βάσανο. Το νερό έφτασε στο στόμα, έπειτα του έκλεισε τα μάτια. Ένα κύμα ήρθε μου­γκρίζοντας και τον έριξε κάτω από το στυγερό. Τ’ άχερα και το σιτάρι απλώθηκαν νια σάβανο απάνω από το υγρό μνήμα του παπά.

Έτσι έσβησε η κολασμένη του ψυχή. Μα εγώ δε λυπούμαι τον παπά, παρά την παπαδιά τη φτωχή. Την ίδια ήμερα έπεσε το σπίτι· τα γίδια ψόφησαν, εκείνη τρελάθηκε. Παράδειρε κάμποσον καιρό ώσπου ήβρε μια πιθαμή τόπο και άπλωσε το βασανισμένο της κουφάρι. Μα εκεί που πνίγηκε ο παπάς, κάθε χρόνο, της Παναγιάς της Καψοδεματούσας τον Αλωνάρη, ακούονται χλιμιντρίσματα και ποδοβολητά και η φωνή του παπά να ουρλιάζει αδιάκοπα:

- Άπλα!... άπλα!... άπλα!...

Πηγή: ekklisiaonline.gr

el.wikisource.org/wiki